دورهمی هنرمندان در عمارت قدیمی شهر

همشهری آنلاین_مژگان مهرابی:  روزگاری محل زندگی استاد «محمدعلی امیرجاهد» موسیقیدان و شاعر نامی کشور و دامادش «محمد معین» بوده است اما چند سالی می‌شود که به خانه موسیقی پایتخت تغییر کاربری داده است. ماجرا به اوایل دهه ۸۰ برمی‌گردد که فرزندان استاد برای جاودانه ماندن یاد و خاطره پدر و پدربزرگشان این بنای قدیمی را به شهرداری منطقه ۱۴ واگذار کردند. از آن زمان تاکنون عمارت تاریخی به محل برگزاری جشنواره موسیقی و دورهمی هنرمندان تبدیل شده است. به گفته «مهدی بیدگلی» مدیر آموزش این خانه‌موزه، کلاس‌های آموزشی متنوعی در این مکان فرهنگی برگزار می‌شود که جذابیت آنها باعث شده پای بسیاری از علاقه‌مندان به هنر به اینجا باز شود. همراه با بیدگلی گشتی در عمارت می‌زنیم و از نزدیک با زندگی ۲ نفر از استادان برجسته کشور آشنا می‌شویم.

عمارت قدیمی انتهای خیابان بایزید بسطامی قرار دارد. ساختمانی قدیمی با نمای آجری که به رغم سن و سالش نونوار به نظر می‌رسد. معلوم است در سال‌های اخیر بازسازی شده است که کهنگی‌اش کمتر به چشم می‌آید. در بزرگ خانه بسته است و رفت‌وآمد از در کوچک انجام می‌شود.

بالای ورودی در کوچک، تابلویی سفالی نصب شده با این نوشته «خانه موزه استادمعین و استاد امیرجاهد». در به یک اندرونی کوچک باز می‌شود، فضایی که وسعتش به ۵‌ـ ۶‌متر هم نمی‌رسد. سمت چپ آن اتاقکی است که در زمان حیات استاد معلوم نبوده چه کارایی داشته است اما حالا به اتاق نگهبانی اختصاص دارد. کنار اتاقک در دیگری است که به راهرویی باریک و از آنجا به حیاط اصلی راه پیدا می‌کند. فضای بزرگی که کف آن آجرفرش و در میانه‌اش جوی باریکی است با کاشی‌های فیروزه‌ای رنگ. جوی آب به حوض بزرگی که در حیاط اصلی جاخوش کرده راه دارد. ۲ طرف حیاط باغچه است و تا چشم کار می‌کند، گل‌های رنگارنگ و درخت‌هایی است که در فصل بهار پر از شکوفه هستند.

آنچه بیشتر از قدیمی بودن این خانه به چشم می‌آید، اصالت فرهنگی آن است. عمارت قدیمی به گونه‌ای است که انگار ۲ ساختمان در کنار هم لم داده‌اند. از قرار معلوم، این ۲ بنا پیش‌تر از هم جدا بوده‌اند، به واسطه یک در چوبی از هم جدا می‌شد اما بعد از بازسازی در برداشته شده و به جای آن سردری نمادین جا خوش کرده است.

«مهدی بیدگلی» مدیر اجرایی خانه موزه استادمعین و استاد امیرجاهد توضیح می‌دهد: «استاد معین داماد استاد امیرجاهد بوده و با هم در یک عمارت زندگی می‌کرده‌اند اما ساختمان‌شان از هم جدا بوده است.» روبه‌روی حوض بزرگ، راه پله‌ای سنگی است که به داخل عمارت راه دارد. روی هر پله گلدانی است که زیبایی خانه را دوچندان کرده است.

صدای شرشر فواره آب هر آدم کسلی را به وجد می‌آورد چه برسد به اینکه اهل هنر و ذوق هم باشد. پنجره‌های مشبک و شیشه‌های رنگی آن باعث رنگی شدن نوری می‌شوند که به داخل اتاق‌ها می‌تابد. همه فضای خانه امیرجاهد به یک سالن بزرگ و یک اتاق کوچک که محل کار خود استاد بوده است، بسنده می‌شود. البته در طبقه پایین هم سالن بزرگی است که گویا استاد به همراه دیگر هنرمندان تمرین می‌کرده است.