چرا امام علی بعد از پیامبر قیام نکرد؟

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در کتاب شرح پیام امام امیرالمومنین (ع) آیت الله مکارم شیرازی آمده است:

«بسیاری سوال می‌کنند با اینکه «علی» (علیه السلام) برای خلافت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) از همه شایسته‌تر بود و افزون بر این پیامبر بارها بر جانشینی و خلافت او تأکید فرمود، چرا آن حضرت برای گرفتن این حقّ مسلّم خویش که در واقع حقّ امّت اسلامی بود به‌پانخاست و قدرت نمایی نکرد; بلکه سکوت فرمود و میدان به دست دیگران افتاد؟

پاسخ این سوال به وضوح در عبارت کوتاه و پر معنای خطبه پنجم نهج‌البلاغه آمده است و در واقع چند دلیل برای عدم قیام خود ذکر فرموده است:

• نخست اینکه کسانی که به او پیشنهاد قیام کرده‌اند مانند «ابوسفیان» به یقین حسن نیّت نداشته‌اند و یا مانند عبّاس تحت تأثیر کسانی بود که حسن نیّت نداشتند; و لذا امام آنان را در این خطبه، فتنه جو و برتری طلب خوانده است.

• دیگر اینکه حضرت به خوبی می‌دید که در مسیر خود تقریباً تنهاست و جز یارانی اندک کسی را ندارد; به همین دلیل در بعضی از خطبه‌های نهج‌البلاغه نیز امام با صراحت می‌گوید: «تنها یاوران من اهل بیت من بودند و من نخواستم آنها را به خطر بیفکنم»!

• از همه اینها گذشته، حکومت و زمامداری مردم برای امام یک هدف نبود; چرا که او آن را آبی متعفّن و لقمه‌ای گلوگیر می‌داند; بلکه وسیله‌ای برای احقاق حق و اجرای عدالت و یا دفع باطل می‌دانست. ولی هنگامی که می‌بیند این قیام به این هدف منتهی نمی‌شود، بلکه ایجاد خلاف میان صفوف مسلمین می‌کند و ممکن است منافقان که منتظر بودند از آب گِل آلود ماهی بگیرند، برخیزند و اساس اسلام را به خطر بیندازند، چاره‌ای جز سکوت نمی‌بیند.