نظر مرحوم آقا مجتبی تهرانی درباره جمله “دل باید پاک باشد”
مرحوم آقا مجتبی تهرانی (ره) با استناد به کلام اهل معرفت، بر اهمیت هر دو نوع ادب، یعنی ادب باطن (پاکی دل) و ادب ظاهر (پاکی رفتار) تأکید می‌کنند. ایشان این باور رایج که “دل باید پاک باشد” را به چالش می‌کشند و معتقدند که نمی‌توان با اعضا و جوارح آلوده به گناه، دلی پاک داشت.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، آیا تا به حال شنیده‌اید که می‌گویند “دل باید پاک باشد”؟ اما آیا واقعاً داشتن دلی پاک، بدون توجه به رفتار و کردارمان، کافی است؟
بنابر روایت حوزه، مرحوم آقا مجتبی تهرانی (ره) به ما می‌آموزند که پاکی دل و عمل، دو روی یک سکه‌اند.
مرحوم آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه:
اهل معرفت می‌فرمایند: «اَلادَب اَدَبانِ اَدَبُ السِّرِّ وَ اَدَبُ العَلانِیَه. اَدَبُ السِّرِّ طَهَارَهُ القُلُوبِ وَ اَدَبُ العَلانِیَهِ تَطهیرُ الجَوَارحِ عَنِ الذُّنُوبِ».
ادب دو نوع است؛ ادب ظاهر و ادب باطن. ادب باطن و سرّ به تطهیر دل است و ادب ظاهر، به تطهیر رفتار از گناهان.
آیا ممکن است کسی اعضا و جوارحش به وسیله معاصی آلوده باشد. دل پاکی داشته باشد؟! مگر می‌شود با دست و پای نجس، دل را پاک کرد؟! مگر ممکن است که به صورت باطنی بهایم، درندگان و شیاطین زیبا باشد؟!
منبع: ادب الهی، جلد اول، صفحه ۱۹۷