سید هاشم حداد در ایام عاشورا، حزن و اندوه نداشت!/عباس طارمی
دو جلوه از عاشورا به روایت یک مولوی پژوه
مبلغ/سید هاشم موسوی حداد عارف بزرگ، در ایام عاشورا بسیار منقلب بود، چهره او سرخ می شد و چشمانش درخشان و نورانی، ولی حال حزن و اندوه در ایشان دیده نمی شد، سراسر ابتهاج و مسرّت بود.
به گزارش«مبلغ»- دکتر عباس طارمی پژوهشگر عرفان و فارغ التحصیل دکتری تاریخ علم، به مناسبت ایام عاشورا در کانال شخصی خود نوشت:
روز عاشورا دو تجلی دارد یکی جلوه مظلومیت که در طول تاریخ بسیاری حوادث بوده اند که در این امر با روز عاشورا و وقایع جانسوز آن مشترک و حتی بدترند و یک جلوهٔ بسیار بالاتر و با عظمت تر که جلوه عشق و عرفان الهی از طریق نفس و ارادهٔ سید اهل شهود و آزادگان حضرت ابا عبدالله الحسین و یاران اوست و طرفه آن که تمام آن جَلواتِ مظلومیت را به اراده خود انتخاب و اختیار می کند.
جناب مولانا نسبت به مشغولیت مردم نسبت به صِرفِ تجلّی مظلومیت و عزاداری روز عاشورا بدون آنکه تجلّی عشق و ارادهٔ امام را ببینند و فقط به شکلِ عاطفی و مظلومیت آن نگاه کنند انتقاد می کند و می گوید این سیر و راه سیرِ سلطانیِ عشّاق الهی است که بندها می گسلند و برای رسیدن و وصول به معشوق نه تنها درد و رنجی احساس نمی کنند بلکه از هم سبقت می جویند و مرگ را شیرین و جانفزا می یابند.
پس بهتر نیست بر خود بگرییم که در این بندهای رقّیّت و زنجیرهای نفسانی اسیریم و از آن دریای پر عظمت و تجلی اعظم عشق و فنا بیخبر!
روزِ عاشورا همه اهلِ حَلَب
باب انطاکیّه اندر تا به شب
گِرد آید مرد و زن جمعی عظیم
ماتمِ آن خاندان دارد مُقیم
ناله و نوحه کنند اندر بُکا
شیعه، عاشورا برای کربلا
بِشْمُرند آن ظلم ها و امتحان
کز یزید و شِمر دید آن خاندان
نعره‌هاشان می‌رود در وَیل و وَشت
پُر همی‌گردد همه صحرا و دشت
یک غریبی شاعری از رَه رسید
روز عاشورا، و آن افغان شنید
شهر را بگْذاشت و آن سو رای کرد
قصدِ جستُجویِ آن هَیْهای کرد
پُرس پُرسان می‌شد اندر اِفتقاد:
چیست این غم؟ بر که این ماتم فُتاد؟
این رئیسِ زَفت باشد که بِمُرد
این چنین مجمع نباشد کارِ خُرد!
نامِ او وَالْقابِ او شرحم دَهید
که غریبم من، شما اهلِ دِهید
چیست نام و پیشه و اوصافِ او؟
تا بگویم مرثیه زالطافِ او!
مرثیه سازم که مَردِ شاعرم
تا از اینجا برگ و لالَنگی بَرَم
آن یکی گفتش که: هَی، دیوانه‌ای؟!
تو نِه‌ای شیعه، عدوّ خانه‌ای
روزِ عاشورا نمی‌دانی که هست
ماتمِ جانی که از قَرنی بِه است؟!
پیشِ مؤمن کِی بُوَد این غصّه خوار؟
قدرِ عشقِ گوش، عشقِ گوشوار
پیش مؤمن ماتمِ آن پاک‌ْروح
شُهره تر باشد زِ صد طوفانِ نوح
گفت: آری، لیک کو دورِ یزید؟
کی بُده‌ست این غم؟ چه دیر اینجا رسید؟!
چشم‌ِ کوران، آن خسارت را بدید!
گوشِ کَرّان، آن حکایت را شنید!
خفته بوده ستید تا اکنون شما
که کنون جامه دریدیت از عزا؟!
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان
ز آن که بَد مرگی ست این خوابِ گِران
روحِ سلطانی زِ زندانی بِجَست
جامه چه دْرانیم و چون خاییم دست؟
چون‌که ایشان خسروِ دین بوده‌اند
وقتِ شادی شد چو بشکستند بند
سوی شادُروانِ دولت تاختند
کُنده و زنجیر را انداختند
روزِ مُلک است و گَش و شاهنشهی
گر تو یک ذره از ایشان آگهی
وَر نِه‌ای آگه، برو بر خود گِری
ز آن که در اِنکارِ نَقل و مَحشری
بر دل و دینِ خرابت نوحه کن
که نمی‌بیند جز این خاکِ کهُن!
وَر همی‌بیند چرا نَبْود دلیر؟
پُشت دار و جان سپار و چشم سیر؟
در رُخَت کو از میِ دین، فَرُّخی؟
گر بدیدی بحر، کو کَفِّ سخی؟!
آن که جو دید، آب را نکِنَد دریغ
خاصه آن کاو دید آن دریا و میغ
” مردم خبر ندارند و چنان محبت دنیا چشم و گوش شان را بسته که بر آن روز تأسف می خورند، وهمچون زن فرزند مرده می نالند! مردم نمی دانند که همهٔ آنها فوز و نجاح و معاملهٔ پر بها و ابتیاع اشیای نفیسه و جواهر قیمتی در برابر خَزَف بوده است.
آن کشتن مرگ نبود، عین حیات بود. انقطاع و بریدگی عمر نبود، حیات سرمدی بود”
اینها بیانات عارف عظیم الشأن حضرت سید هاشم موسوی حداد است که در ایام عاشورا بسیار منقلب بود، چهره او سرخ می شد و چشمانش درخشان و نورانی، ولی حال حزن و اندوه در ایشان دیده نمی شد، سراسر ابتهاج و مسرّت بود. می فرمود:
“چقدر مردم غافلند که برای این شهید جان باخته غصّه می خورند و ماتم و اندوه به پا می دارند؟
صحنه عاشورا عالی ترین مناظر عشقبازی است، و زیباترین مواطن جمال و جلال الهی و نیکوترین مظاهر اسماء رحمت و غضب وبرای اهل بیت علیهم السلام جز عبور از درجات و مراتب و وصول به اعلی ذِروهٔ حیات جاویدان، و منسلخ شدن از مظاهر، و تحقق به اصل ظاهر و فنای مطلق در ذات احدیت چیزی نبوده است….
بسیار از شوق و شدت وجد گریه می کردند که گویی آب رحمت باران عشق بر روی محاسن شرفشان می ریزد و چند باز از روی مثنوی شریف این اشعار را با صوت آهنگی دلنواز می خواندند… ”
(روح مجرد_صص۸۲-۸۳)
پس قیامت شو قیامت را ببین
دیدن هر چیز را شرط است این